3. Dwa wymiary języka muzycznego.
Horyzontalne parametry muzyki
Rozwijanie reakcji na długość dźwięku (wychowanie rytmiczne). Kształcenie muzyczno-rytmicznego słuchu odbywa się przy pomocy systemu szczególnej rytmicznej solmizacji. Słowo „solmizacja” występuje tu w szerokim znaczeniu aktywne artykułowanych sylab, zarówno w odniesieniu do wysokości dźwięku jak i elementów rytmicznych. Istota tej solmizacji leży w tym, że specjalne sylaby symbolizują nie długość dźwięku ale jego położenie w dźwiękowym strumieniu. Przy tym wykorzystuje się tylko cztery desygnaty: najsłabsza, słaba, mocna i najmocniejsza pozycja tego czy innego dźwięku. Najmocniejsza pozycja stanowi kulminację frazy, mocna – początek miary taktu, słaba – początek dwójkowego i triolowego podziału części taktu (np. każda parzysta ósemka w takcie 2/4), najsłabsza – wszystko pozostałe. Tym czterem pozycjom odpowiadają cztery dobrze przemyślane znaki sylabiczne.
Do rytmicznych zdarzeń zaliczamy jakąkolwiek organizację czasu. W szczególności: rytm strukturalny jako stosunek czasu trwania poszczególnych części i fragmentów formy tego czy innego dzieła, rytm harmoniczny jako stosunek czasu trwania funkcji harmonicznych, rytm polifoniczny jako rezultat wzajemnego oddziaływania poszczególnych głosów z ich własnym rytmen i w konsekwencji, stosunek czasu trwania zagęszczenia i rozluźnienia faktury.
[czytać dalej]
